بر او  ببخشایید

بر او که گاهگاه پیوند دردناکش را با آبهای راکد وبا حفره های خالی از یاد می برد

و ابلهانه می پندارد که حق زیستن دارد.
 
    بر او  ببخشایید

بر او که از درون متلاشی است  اما هنوز پوست چشمانش


از تصور ذرات نور می سوزد
 

و گیسوان  بیهوده اش نومیدانه با نوازش و نفوذ عشق می لرزد.

   
     بر او ببخشایید 


بر خشم بی تفاوت یک تصور که آرزوی دور دست تحرک


در دیدگان کاغذیش آب می شود


    بر او ببخشایید

 
بر او که در سراسر تابوتش  جریان سرخ ماه می گذرد
 

و نغمه های سیاه رنگ شب خواب هراز ساله اندوهش را آشفته می کند .


ای ساکنان سرزمین ساده خوشبختی 


ای همگامان پنجره های گشوده در باران  

   
     بر او ببخشایید 

     بر او ببخشایید
 

چرا  که او مسحور است  

وریشه های هستی بارور  شما  در خاکهای غربت او نقب می زند


وقلب زود باور او را  با ضربه های موذی حسرت 

   
در کنج سینه اش متورم می سازد


     بر او ببخشایید   و............