خداحافظ صورتی

  
  

با تشکر فراوون از لاکی لوک برای زحماتتش و با عرض معذرت از بقیه دالتونها که بدون اجازه اونا از لوک کمک خواستم و  این تغییرات رو تو صفحه  دادم (آخه ترسیدم بمیرم و ننگ وبلاگ صورتی رو دالتون ها بمونه) حالا اگه  راضی نبودین بگین تا به حالت قبلی برش گردونم :
 

دیشب یه دفعه حالم رو به وخامت گذاشت و گلو درد و آب ریزش بینی و تب و لرز و  هزار تا درد دیگه اومد سراغم منم که داشتم مرگ رو به چشم خودم می دیدم و برای وصیت کردن و به دالتون های دیگه دسترسی نداشتم از  لاکی لوک (م . ب  . بیست و چند ساله از تهران ) خواستم  بیاد  و کمک کنه که  این آخر عمری  یه کار موندگار و خدا پسندانه انجام بدم و صفحه وبلاگ دالتونها رو از طوری  درست کنیم که در شان اونا باشه .اونم  با کلی منت و از اونجایی که دید حالم خیلی بده کدورت ها رو کنار گذاشت و  قبول کرد و با هم شروع کردیم  به تغییرات در صفحه وبلاگ که  آخرشم این شده که می بینید.

ا لبته از اونجایی که بادمجون بم آفت نداره  الان که دارم این مطلبو می نویسم  حالم بهتره  اگه  بوی حلوا به دماغتون خورد فراموشش کنید.

 لطیفه :

یه روز یه آدم پولدار مریض میشه می برنش بیمارستان  ,همه فک و فامیل و دوست و آشنا پشت در جمع شده بودن و منتظر بودن تا دکتر بیاد و نظر نهایی رو بده .

بالاخره دکتر می آد بیرون و با ناراحتی می گه : امیدی نیست یه سرما خوردگی ساده اس .

شعر :

 ما  زنده  به آنیم  که  آرام    نگیریم

موجیم  که  آسودگی  ما  عدم  ماست

z